Het heelal bevat uiteraard enorm veel objecten, onder meer de volgende.
de Zon, de ster waar we alles aan danken: warmte, licht en het ontstaan van onze Aarde in een vaste baan om de zon.
de Aarde
onze Maan
los stof bij de Aarde in de Kordylewskiwolken
Planeten - In ons eigen zonnestelsel hebben we de acht klassieke planeten, waarvoor de namen uit de Griekse en Romeinse oudheid worden gebruikt. (In andere culturen zijn de planeten verbonden met andere, daar vereerde goden.) Pluto werd na zijn ontdekking in 1930 tot 2006 als de negende planeet beschouwd, maar onttroond omdat hij zijn baan rond de zon niet heeft gereinigd van andere, kleine hemellichamen.
Manen van planeten
Planetoïden (asteroïden)
Kometen
Oumuamua, een rotsblok dat door ons zonnestelsel heen trok
De Oortwolk
In ons eigen Melkwegstelsel, de Melkweg, komen onder meer voor:
sterren
planetenstelsels rond die sterren met exoplaneten
rode reuzen
witte dwergen
zwarte gaten
neutronensteren
sterhopen, zoals
Bolvormige sterhopen (Bolhopen) van sterren
Open sterhopen
Nevels en gaswolken in en buiten ons Melkwegstelsel
de Grote en Kleine Magelhaense Wolk
de Lokale Groep, waarin onder meer de Andromedanevel en die Magelhaense Wolken
de Virgocluster
de Grote Aantrekker
de Virgosupercluster
de Hercules Supercluster
de Hydra-Centaurus Supercluster
de Grote Muur
Hemellichamen kregen en krijgen namen van
godheden, zoals de planeet Jupiter naar de Romeinse god Jupiter, maar ook van
astrologische begrippen als sterrenbeelden (zoals 61 Cygni, "61 van de Zwaan", de ster nummer 61 in het sterrenbeeld Zwaan), van
beroemde mensen (zoals de Magelhaense wolken, naar ontdekkingsreiziger Ferdinand Magellaan) of van
degene die ze ontdekt of intensief bestudeerd heeft (zoals de Ster van Barnard, naar de sterrenkundige Edward Emerson Barnard).In de afgelopen eeuwen zijn regels afgesproken om hemellichamen systematisch een naam te geven.
Voor manen worden Romeinse cijfers gebruikt. Dit gebruik ontstond in 1610 toen de Italiaanse astronoom Galileo Galileï vier manen van Jupiter ontdekte, die hij Jupiter I, II, III en IV noemde. De Duitse astronoom Simon Marius ontdekte de manen rond dezelfde tijd, maar publiceerde er pas in 1614 over, waarbij hij ze volgens voorstel van Johannes Kepler de namen van vier geliefden van Zeus uit de Griekse mythologie gaf, de Griekse tegenhanger van de Romeinse god Jupiter.
