Η Νότια Πεταλούδα ήταν λευκή όπως... Δεν ξέρω τι λέξη να το βάλω. Στην έρημο, σε έναν τοίχο τόσο λευκό ασβεστόλιθο που, ίσως, ένα πλίνθο για ένα μνημείο της πανταχού παρουσίας σας, σε μπουκέτα με κίτρινα και μοβ άνθη με το σερβικό όνομα (μαλακά μετακινούμενο από τον άνεμο) "šeboj-vihojle", μια μακριά σαύρα υφάνει το πράσινο της και εξαφανίστηκε στη φωτεινότητα.... Και μετά από λίγο - σαν να ήταν απλώς ένα σημάδι ότι η μέρα πέρασε - η πεταλούδα, δεν ξέρω, εμφανίστηκε ή εξαφανίστηκε στο αεράκι... Τίποτα δεν υπάρχει στο λευκό. Καταρχάς. Αλλά τώρα, όταν... λίγο πριν από εκείνη τη στιγμή κοίταξα, ένα πράσινο λουλούδι αγαύης με το στέλεχος του ψηλά στο θησαυροφυλάκιο πυροβόλησε ένα κιτρινωπό σχήμα σαν ένα άλμα και βλέπω πώς εξήγησε τι είναι μετά τον άνεμο: ------ -------------------------------------- με την τελευταία σας κλειστή γραμμή.