Το ρακούν [4] [5], το αμερικανικό ρακούν [6] (Procyon lotor) - ένα είδος μεσαίου μεγέθους θηλαστικού από την οικογένεια των ρακούν (Procyonidae) εγγενές στη Βόρεια Αμερική. Ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος της οικογένειας των ρακούν, με μήκος σώματος 40 έως 70 cm και βάρος 3,5–9 kg, συνήθως ενεργό τη νύχτα. Το ρακούν είναι παμφάγο και η διατροφή του περιέχει 40% ασπόνδυλα, 33% φυτά και 27% σπονδυλωτά.

Σχόλια

uuu5fyr67hut7f46ryg7ut7

Dlaczego szop pierze? Nazwa szopa pracza wzięła się od charakterystycznej dla niego czynności, która przypomina właśnie pranie. Szopy często zdobywają pokarm pod wodą, siedząc na brzegu i przeczesując dno w poszukiwaniu jakiegoś kąska. Naskórek na zanurzonych w wodzie przednich łapach mięknie, znacznie podnosząc czułość kończyn, co zdecydowanie ułatwia określenie, czy to coś, co szop właśnie znalazł, nadaje się do zjedzenia, czy też nie. Szopy bardzo dbają o swój pokarm i, w trakcie dokładnych oględzin, czy też macania, pozbywają się z niego niechcianych elementów, takich jak na przykład fragmenty roślin czy drobiny ziemi. Przypuszczano, że to jest powodem, dlaczego te zwierzęta płuczą w w

Ciemność czuję Szopy pracze są zwierzętami nocnymi. Dni spędzają ukryte w dziuplach lub rozgałęzieniach drzew, czasami również w norach po innych zwierzętach. Na terenach miejskich zajmują nieużywane strychy, wnęki w budynkach, piwnice, poddasza, szopy. Aktywność przejawiają już od zmierzchu aż do poranka. Wzrok szopów można porównać do ludzkiego, z tą różnicą, że bardzo słabo rozróżniają one barwy i gorzej niż my widzą na duże odległości. Nadrabiają jednak tym, że trochę lepiej od ludzi widzą w słabym świetle. Mimo tego szopy doskonale radzą sobie w ciemności, a to wszystko dzięki dotykowi, który jest ich głównym zmysłem. Szopy polegają przede wszystkim na dotyku, na który są wybitnie wra

Skąd szop w Polsce? Naturalnym rejonem występowania szopów praczy jest Ameryka Północna i kawałek Środkowej. Doskonale odnajdują się w tamtejszym środowisku naturalnym, ale świetnie zaczęły sobie radzić również w miastach i na ich peryferiach, zdobywając pożywienie wśród odpadków wyrzucanych przez ludzi. Szopy w Stanach Zjednoczonych są bardzo powszechne i stamtąd zostały sprowadzone do Europy w latach 30. XX wieku do ferm futerkowych w Niemczech oraz w byłym Związku Radzieckim. W późniejszych latach dodatkowo wypuszczano te zwierzęta do lasów w ramach urozmaicenia zwierzyny łownej na polowania. Z biegiem czasu coraz więcej osobników uciekało z hodowli i, dzięki wybitnym zdolnościom adaptac