Υπάρχει μια όμορφη σκηνή στο τιτανικό του Τζέιμς Κάμερον που ταιριάζει απόλυτα με την Άλις στην χώρα των θαυμάτων. Εκφράζει μια ενοχλητική αίσθηση στασιμότητας και εσωτερικού άγχους. Στο πρωινό, η Ροζ κάθεται στο τραπέζι με τη μητέρα της καθώς της λέει να ντυθούν πρώτοι φίλοι για το γάμο της κόρης της. Σχετικά με την αποστολή προσκλήσεων, το να πηγαίνετε στο κολέγιο για να βρείτε έναν άντρα - και η Ρόουζ! - για την αναζήτηση ενός νυφικού, για το συμπόσιο και το μενού. Η Rose κάθεται ευγενικά στην επόμενη καρέκλα, αλλά το μυαλό της τρέχει κάπου. Κοιτάζει τα άλλα τραπέζια, και σε ένα από αυτά βλέπει έναν μορφωμένο τρόπο, ένα κορίτσι ηλικίας λίγων ετών (λυγίστε το δάχτυλό σας πίσω πίνοντας από ένα φλιτζάνι, ξετυλίξτε την ποδιά σας έτσι, ισιώστε όταν κάθεστε). Βλέπει τον εαυτό της από χρόνια πριν. Τότε κάτι σπάει στο Ρόουζ. Συνειδητοποιεί ότι ζει σε ένα κλουβί από τη γέννησή του. Τώρα αρχίζει να πνιγεί. Η Ρόουζ ξέρει ήδη ότι δεν ταιριάζει ποτέ σε αυτόν τον κόσμο.