Windjammer, ή "wind slayer" (Αγγλικά) - το όνομα που δημιουργήθηκε στα τέλη του 19ου και του 20ού αιώνα, ως τα τελευταία μεγάλα ιστιοφόρα πλοία, ή μεγάλα υπερωκεάνια ιστιοφόρα φορτηγά πλοία, τα οποία στην πραγματικότητα ήταν "κύκνοι ψαριών" της εποχής των πλοίων ιστιοπλοΐα.
Windjammers δημιουργήθηκαν μετά την εποχή του ατμού ιδρύθηκε στις θάλασσες και ήταν μια ιδέα για την εξοικονόμηση κόστους μεταφοράς. Το ασυνήθιστο φαινόμενο της αποκατάστασης των ιστιοπλοϊκών πλοίων για οικονομικούς σκοπούς σε καιρούς πολύ πιο σύγχρονης τεχνολογίας θαλάσσιων μεταφορών ήταν το αποτέλεσμα της ιδέας να χτιστούν ιστιοφόρα πλοία χρησιμοποιώντας όλες τις τελευταίες τεχνικές και τεχνολογίες που ανακαλύφθηκαν κατά τον σχεδιασμό και την κατασκευή πλοίων νέας γενιάς, δηλαδή χαλυβουργικών πλοίων.
Τα Windjammers ήταν τα μεγαλύτερα ιστιοφόρα που κατασκευάστηκαν ποτέ και η χωρητικότητά τους ξεπέρασε ακόμη και τα 5.000 BRT. Τα μήκη του κύτους ήταν επίσης εντυπωσιακά - έως και εκατοντάδες έως αρκετές δεκάδες μέτρα. Όλα τα δομικά στοιχεία και το περίβλημα ήταν κατασκευασμένα από χάλυβα, και πολύ λιγότερο πλήρωμα χρειάστηκε για να λειτουργήσει η εξέδρα από ποτέ σε ένα μεγάλο ιστιοφόρο πλοίο λόγω της χρήσης ατμού και ηλεκτρικών ανελκυστήρων. Αυτά τα ιστιοφόρα συνήθως εξυπηρετούσαν μόνο δώδεκα άτομα. Ως εκ τούτου, ήταν πλοία συγκρίσιμα από την άποψη της χωρητικότητας με τα τότε ατμόπλοια.
Για να επιτύχουν πραγματικά οικονομικά των μεταφορών, οι ανεμόμυλοι έκαναν πτήσεις σε αυστηρά καθορισμένες διαδρομές και σε συγκεκριμένες ώρες του έτους, λαμβάνοντας ετήσιες πτήσεις από την Ευρώπη προς τα λιμάνια της Κίνας, της Αυστραλίας ή της Νότιας Αμερικής και πίσω στην Ευρώπη με ένα γύρο του πλανήτη, κατά μήκος ευνοϊκών θαλάσσιων ρευμάτων και ζωνών ανέμου. Ήταν φορτηγά πλοία που μεταφέρουν χύδην εμπορεύματα: άνθρακας, ορυκτές πηγές (μεταξύ άλλων
