Ο λύκος είναι ένα κοινό κεντρικό θέμα στις θεμελιώδεις μυθολογίες και κοσμολογίες των λαών σε ολόκληρη την Ευρασία και τη Βόρεια Αμερική (που αντιστοιχούν στην ιστορική έκταση του οικοτόπου του γκρίζου λύκου). Η προφανής ιδιότητα του λύκου είναι η φύση του ως αρπακτικό, και αντίστοιχα συνδέεται στενά με τον κίνδυνο και την καταστροφή, καθιστώντας τον σύμβολο του πολεμιστή από τη μία πλευρά και του κακού από την άλλη. Το μοντέρνο σχήμα λόγου του κακού λύκου είναι μια εξέλιξη αυτού. Ο λύκος έχει μεγάλη σημασία στις κουλτούρες και τις θρησκείες των νομαδικών λαών, και των ευρασιατικών στεπών βορειο-αμερικανικών πεδιάδων. Σε πολλούς πολιτισμούς, η ταυτοποίηση του πολεμιστή με τον λύκο (τοτεμισμός) έδωσε την αφορμή για την ιδέα της Λυκανθρωπίας, της μυθικής ή τελετουργικής ταυτοποίησης του ανθρώπου και του λύκου.
Οι λύκοι μερικές φορές συσχετίζονταν με τη μαγεία τόσο σε βορειοευρωπαϊκές όσο και σε μερικές ντόπιες αμερικανικές παραδόσεις: στη νορβηγική λαϊκή παράδοση, η μάγισσα Χύντλα (völva Hyndla) και η γυναίκα γίγαντας Χυροκίν (Hyrrokin) απεικονίζονται να ιππεύουν λύκους, ενώ στην κουλτούρα των Ναβάχο τους λύκους τους φοβόντουσαν επειδή πίστευαν πως ήταν μάγισσες μεταμφιεσμένες σε λύκο. Ομοίως, οι Τσιλκότιν (Tsilhqot'in) πίστευαν ότι η επαφή με τους λύκους θα μπορούσε να προκαλέσει ψυχική ασθένεια και θάνατο.
Ελληνική
Οι Αρχαίοι Έλληνες συσχέτιζαν τους λύκους με τον άρχοντας του ήλιου θεό Απόλλωνα.Το Λύκαιο όρος είναι βουνό στην Αρκαδία όπου βρισκόταν ένας βωμός του Δία. Ο Λύκαιος Δίας λέγεται ότι γεννήθηκε και ανατράφηκε σε αυτόν, και ήταν το σπίτι του Πελασγού και του γιου του του Λυκάονα, ο οποίος λέγεται ότι ίδρυσε την τελετουργία του Δία ασκούμενη στην κορυφή του. Αυτή φαίνεται να περιλάμβανε μια ανθρωποθυσία και ένα γεύμα στο οποίο αυτός που λάμβανε τη μερίδα ενός ανθρώπινου θύματος μετατρεπόταν σε λύκο, όπως μετατράπηκε ο Λυκάων αφότου θυσίασε ένα παιδί.
