Υπάρχουν δύο στενά συνδεδεμένες αντιλήψεις αυτής της έννοιας, αλλά διαφοροποιούνται σε ξένες γλώσσες:
Αφήγηση ως ιστορία
Αφήγηση (λατινική αφήγηση "ιστορία") - ένα σύνολο όλων των στοιχείων του κειμένου που συνθέτουν την ιστορία, κανόνες (με τους οποίους συνδυάζονται αυτά τα στοιχεία) και αρχές σύμφωνα με τις οποίες αυτά τα στοιχεία δημιουργούν μια αίσθηση επικοινωνίας με την ιστορία. Υπό αυτήν την έννοια, η αφήγηση παραμένει αντίθετη στον λόγο - είναι ένα μη γλωσσικό στρώμα κειμένου (όχι μόνο λογοτεχνικό, αλλά και φιλμ, φωτογραφικό, κωμικό). Η αφήγηση που γίνεται κατανοητή με αυτόν τον τρόπο είναι το αντικείμενο της έρευνας στην αφηματολογία. Σε αυτήν την περίπτωση, η λέξη έχει τον πληθυντικό (για παράδειγμα, "ιστορικές αφηγήσεις" ή τρόπους διαμόρφωσης ιστορικών πλοκών). Συνώνυμο με την αφήγηση που κατανοείται με αυτόν τον τρόπο είναι μια ιστορία (κατανοητή ευρέως, όχι ως είδος) ή μια ιστορία (κατανοητή τεχνικά, όχι ως μυθοπλασία).
Πηγές της έννοιας
Ο πρώτος ορισμός μιας αφήγησης που κατανοείται με αυτόν τον τρόπο προέρχεται από την Ποιητική του Αριστοτέλη: μια αφήγηση είναι μια ιστορία με αρχή, μεσαίο και τέλος, και η κύρια πλοκή που τους συνδέει. Άλλοι θεωρητικοί προσθέτουν σε αυτόν τον ορισμό την προϋπόθεση της ύπαρξης προόδου στο χρόνο, μιας αιτιώδους σχέσης μεταξύ των περιγραφέντων γεγονότων και της ύπαρξης ενός κόσμου που κατοικείται από παράγοντες που οι δράσεις τους έχουν επιπτώσεις.
Η αφήγηση ως γλώσσα για τη διαμόρφωση ιστοριών
Η αφήγηση με τη δεύτερη έννοια είναι ένας τρόπος γλωσσικής παρουσίασης των γεγονότων που παρουσιάζονται στο κείμενο (αφήγηση ως στοιχείο του λόγου).
