Η Ferrari F50 ήταν ένα σπορ υπεραυτοκίνητο (supercar) υψηλών επιδόσεων, που κατασκευάστηκε από την ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Ferrari, με αφορμή τον εορτασμό των 50 χρόνων κατασκευής αυτοκινήτων από τη Ferrari, εξ ου και η ονομασία της. Το μοντέλο παρήχθη από τον Μάρτιο του 1995 έως τον Ιούλιο του 1997, στο Μαρανέλλο της Ιταλίας, σε μόλις 349 αντίτυπα, όλα αποκλειστικά στο χέρι, και κατά τη διάρκεια της παραγωγής του ήταν το ακριβότερο, ισχυρότερο και ταχύτερο αυτοκίνητο της Ferrari. Διατέθηκε σε δύο εκδοχές αμαξώματος: μία κλειστή και μία ανοικτή με μαλακή αναδιπλούμενη οροφή, με τη δεύτερη υπό την ονομασία Ferrari F50 Barchetta. Η F50 αντικατέστησε τη Ferrari F40 και αντικαταστάθηκε τον Οκτώβριο του 2002 από τη Ferrari Enzo.
Αν και τυπικώς έλαβε την ονομασία F50 με αφορμή τον εορτασμό των 50 χρόνων κατασκευής αυτοκινήτων από τη Ferrari, στην πράξη η επέτειος αυτή ήρθε μόλις το 1997 και μάλιστα ταυτόχρονα με την λήξη της παραγωγής του μοντέλου.
Αισθητική
Η Ferrari F50 παρουσιάστηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1995 και ήταν το πρώτο αυτοκίνητο στην ιστορία της εταιρείας που εισήγαγε την αισθητική στο μπροστινό μέρος που θυμίζει ρύγχος αγωνιστικού της Φόρμουλα 1, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την μετέπειτα διάδοχο Ferrari Enzo, που εξέλιξε περαιτέρω αυτή την φιλοσοφία. Παράλληλα, καθιέρωσε ένα πιο καμπυλωτό ντιζάιν στο συνολικό της προφίλ, με ομαλές γραμμές σαν «νερό που γλιστράει ομαλά σε κατηφόρα», σε αντίθεση με τις μεγάλες ευθείες και έντονες ακμές της προκατόχου Ferrari F40 και των άλλων μοντέλων της φίρμας στη δεκαετία του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Αντιθέτως, το σαλόνι της F50 ήταν σχετικά λιτό, αν και εμφανώς πιο σύγχρονο και ελκυστικό από αυτό της F40, με σκοπό να τονιστεί ο αγωνιστικός της χαρακτήρας, όπως είχε συμβεί και με την F40. Ενδεικτικό της νοοτροπίας αυτής, ήταν ότι και στα δύο μοντέλα δεν προσφέρονταν ηλεκτρικά παράθυρα, ηλεκτρομαγνητικές κλειδαριές και ηχοσύστημα, αν και είχαν στάνταρ κλιματισμό. Σε αντίθεση με το εντελώς παλαιομοδίτικο κοντέρ της F40, ωστόσο, η F50 είχε έναν εντυπωσιακό ηλεκτρονικό πίνακα οργάνων, με οθόνη υγρών κρυστάλλων (LCD), ο οποίος ελεγχόταν από έναν μικροϋπολογιστή 8-bit και διέθετε συνολικά 130 ενδείξεις, στοιχεία και πιθανές πληροφορίες.
