Το δικαστήριο είναι «δημόσια λειτουργία» που έχει ως σκοπό την απονομή της Δικαιοσύνης, αποτελεί δε εξουσία ανεξάρτητη της νομοθετικής και της εκτελεστικής.
Ιστορία
Η αρχική έννοια σύστασης δικαστηρίου για την απονομή δικαιοσύνης βρίσκεται στην Ελληνική Μυθολογία και μάλιστα από τους ίδιους Ολύμπιους θεούς, από τους οποίους προ-ιστορικά πέρασε τόσο στην Αρχαία Ελλάδα όσο και στη Ρώμη να απονέμεται από τους Βασιλείς. Αργότερα ανατέθηκε αυτή σε δικαστήρια.
Στην αρχαία Αθήνα ονομαστά ποινικά δικαστήρια ήταν η "Βουλή του Αρείου Πάγου", το "Παλλάδιο", το "Δελφίνιο", το "εν Φρεαττοί", το "επί Πρυτανείω" και η "Ηλιαία". Εκτός όμως αυτών δικαστική εξουσία είχαν οι αγορές των δήμων, η βουλή, η εκκλησία του δήμου, οι εννέα άρχοντες, οι στρατηγοί, οι ένδεκα, οι επιμελητές και οι αστυνόμοι.
Επί Δράκοντος τους φόνους δίκαζαν οι πρυτάνεις που όμως ο Σόλων επανέφερε την αρμοδιότητα αυτή στον Άρειο Πάγο. Τη δε πολιτική δικαιοσύνη απένεμαν οι κατά δήμο δικαστές, οι διαιτητές και οι ναυτοδίκες.
Στην αρχαία Σπάρτη την ποινική δικαιοσύνη απένεμε η γερουσία ενώ την πολιτική οι Έφοροι, περιοριζόμενοι οι Βασιλείς μόνο σε διαφορές οικογενειακού δικαίου.
Στην αρχαία Ρώμη δικαστικά έργα είχαν κυρίως οι "πραίτωρες", ενώ δίκαζαν επίσης οι "τιμητές", οι αγορανόμοι, οι ίππαρχοι, η εκκλησία του δήμου, και η εκκλησία του λαού, το δικαστήριο των εκατό και οι δέκα.
Κατά την Οθωμανική κυριαρχία την πολιτική δικαιοσύνη στην Ελλάδα απένεμε ο Καδής, όσοι κατέφευγαν σ΄αυτόν, συνεπικουρούμενος από τους Μουλάδες, καθώς επίσης και οι προεστοί ή οι δημογέροντες.
