Κοινωνικό τηλέφωνο - ένα σύστημα που χρησιμοποιείται στο παρελθόν στη σταθερή τηλεφωνία, που επιτρέπει τη σύνδεση με δύο συνδρομητές τηλεφώνου (με διαφορετικούς αριθμούς) μέσω ενός ζεύγους καλωδίων. Αυτή η λύση χρησιμοποιήθηκε σε μια εποχή που το κόστος των δεσμών καλωδίων χαλκού τηλεπικοινωνιών ήταν τόσο υψηλό που η λύση που περιορίζει τη χρηστικότητα των τηλεφώνων και των δύο συνδρομητών ήταν οικονομικά δικαιολογημένη (αυτός ο περιορισμός οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι και οι δύο συνδρομητές δεν μπορούσαν να μιλήσουν με άλλους συνδρομητές ταυτόχρονα Ωστόσο, ήταν δυνατό να τα συνδέσετε και τα δύο μεταξύ τους) υπέρ της μείωσης του αριθμού ζευγών καλωδίων που συνδέουν τις συσκευές του συνδρομητή με την ανταλλαγή. Η οικονομικά λογική προϋπόθεση για τη σύνδεση δύο "κοινωνικών" συνδρομητών στην ανταλλαγή ήταν η σχετικά μικρή απόσταση μεταξύ των δύο συσκευών (π.χ. σε διαφορετικά διαμερίσματα του ίδιου ή γειτονικού κτηρίου). Αυτή η λύση βγήκε εκτός χρήσης τη δεκαετία του 1970.
Τεχνικά, αυτή η λύση συνίστατο στο γεγονός ότι και οι δύο συνδρομητές είχαν επικοινωνία με την ανταλλαγή χρησιμοποιώντας το ίδιο ζεύγος καλωδίων, ενώ κατά τη στιγμή που ένας από αυτούς μίλησε, μία από τις φλέβες αυτού του ζεύγους ήταν γειωμένη και όταν ο άλλος μίλησε - ο άλλος γειώθηκε. Το ρεύμα κουδουνίσματος και το σήμα ομιλίας έφτασαν σε καθέναν από τους συνδρομητές μεταξύ των δύο καλωδίων του τηλεφωνικού καλωδίου, όπως σε μια κανονική γραμμή. Το σύστημα επαφής στα υποχρεωτικά ρελέ και το σύστημα ημιαγωγών (σελήνιο ή δίοδος) απέτρεψαν τη δυνατότητα διακοπής της συνεχιζόμενης συνομιλίας ενός από τους συνδρομητές, όταν ο άλλος θα ήθελε να πραγματοποιήσει μια τηλεφωνική κλήση ταυτόχρονα, ή εάν ένας δεύτερος συνδρομητής έβγαινε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου (ο εξωτερικός συνομιλητής έλαβε ένα απασχολημένο σήμα).
Το τηλέφωνο συνοδείας είχε επίσης ένα ιδιαίτερο μειονέκτημα, που εκδηλώθηκε μεταξύ άλλων
