Το Σύνταγμα της 3ης Μαΐου 1791 (πολωνικά: Ustawa Rządowa, μετάφραση: Νόμος της Διακυβέρνησης) ήταν το σύνταγμα που ενέκρινε η Μεγάλη Σέιμ (γνωστή και ως "Τετραετής Δίαιτα", καθώς συνεδρίαζε την τετραετία 1788-92) για την Πολωνική–Λιθουανική Κοινοπολιτεία, την διπλή μοναρχία που απαρτιζόταν από το Βασίλειο της Πολωνίας και το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας. Το σύνταγμα σχεδιάστηκε με σκοπό να διορθώσει τις πολιτικές αδυναμίες της Κοινοπολιτείας, καθώς πριν από την εισαγωγή του συντάγματος υπήρξαν αναταραχές στην Κοινοπολιτεία. Επίσης αποτέλεσε μέρος μιας διαδικασίας σταδιακής εισαγωγής μεταρρυθμίσεων, αρχίζοντας από την Σύγκληση της Σέιμ το 1764 και την εκλογή του Στανισλάβου Αυγούστου Πονιατόφσκι στο αξίωμα του βασιλιά, θέση την οποία διατήρησε μέχρι τον διαμελισμό της Κοινοπολιτείας το 1795. Η συγγραφή του συντάγματος ξεκίνησε στις 6 Οκτωβρίου 1788.
Μέσω του συντάγματος, η χώρα προσπάθησε να εισάγει μια αποτελεσματικότερη συνταγματική μοναρχία. Το σύνταγμα εισήγαγε πολιτική ισότητα μεταξύ των αστών και των ευγενών, ενώ τοποθέτησε τους χωρικούς υπό την προστασία της κυβέρνησης, μετριάζοντας τις χειρότερες καταχρήσεις της δουλοπαροικίας. Επίσης απαγόρευσε αναχρονιστικά κοινοβουλευτικά δικαιώματα όπως το δικαίωμα της ελεύθερης αρνησικυρίας. Αυτό το δικαίωμα είχε αφήσει την Σέιμ στο έλεος του κάθε βουλευτή, καθώς μπορούσε να ασκήσει βέτο και να αναιρεθεί η ισχύς της ψηφισμένης νομοθεσίας. Οι γείτονες της Κοινοπολιτείας αντέδρασαν εχθρικά στην απόφαση υιοθέτησης συντάγματος. Ο Βασιλιά Φρειδερίκος Γουλιέλμος Β΄ της Πρωσίας έσπασε την συμμαχία της Πρωσίας με την Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία και συμμάχησε με την Αυτοκρατορική Ρωσία της Μεγάλης Αικατερίνης και την συνομοσπονδία της Ταργκόβιτσα, αποτελούμενη από πολωνούς ευγενείς που διαφωνούσαν με τις μεταρρυθμίσεις.
