Το ξύλινο όργανο εκτέλεσης πάνω στο οποίο θανατώθηκε ο Ιησούς Χριστός (βλ. κύριο λήμμα Σταυρός του Ιησού Χριστού).
(εκκλ.) Το σχήμα σε μορφή [ † ] ως σύμβολο του χριστιανισμού.
(αρχ.) Όρθιος πάσσαλος, παλούκι, συνήθως ξύλινο.
Όργανο θανατικής εκτέλεσης που χρησιμοποιήθηκε παλαιότερα και αποτελούνταν είτε από μία μυτερή κάθετη δοκό, είτε από δύο δοκούς συνδεδεμένες σε ορθή γωνία ή και σε σχήμα "Τ", στο οποίο δενόταν ή καρφωνόταν ο κατάδικος.
Το σχήμα που διαγράφουν οι χριστιανοί με τη κίνηση του χεριού τους κατά την προσευχή.
Σύνολο θρησκευτικών ή πολιτικών συμβόλων ή έργων τέχνης τα οποία προέρχονται από τους εξής βασικούς τύπους σταυρού:α) ο απλός σταυρός, ξύλο ή crux simplex, σε σχήμα γιώτα ( | ) ενώ όταν έχει γίνει αιχμηρό το άνω άκρο του περιγράφεται και ως acuta crux,
β) ο ελληνικός σταυρός ή crux quadrata, με τέσσερα ισοσκελή άκρα (+),
γ) ο λατινικός σταυρός ή crux immissa του οποίου το κατακόρυφο σκέλος είναι μακρύτερο από το οριζόντιο (†),
δ) ο συνεπτυγμένος σταυρός, σταυρός του Αγίου Αντωνίου ή crux commissa (ή patibulata), σε σχήμα ταυ (Τ) και
ε) ο χιαστός σταυρός, σταυρός του Αγίου Ανδρέα ή crux decussata, σε σχήμα χι (Χ).
Ετυμολογία
Η λέξη σταυρός παρουσιάζει επίθημα –ρός (πβ. επίσης γαμβ-ρός, κύλινδ-ρος, ἀγ-ρός κ.ά.) και περίπλοκο μορφολογικό σχηματισμό. Το θέμα σταυ- θα πρέπει να αναλυθεί ως *sta(u)- (το –u- είναι θεματική επαύξηση, élargissement de racine) και αποτελεί τη μηδενισμένη βαθμίδα τού θέματος που απαντά στο αρχ.
