Σνεγκούροτσκα - online παζλ

Σνεγκούροτσκα ή Κόρη του Χιονιού (στα ρώσικα Снегу́рочка, προφορά σύμφωνα με το ΔΦΑ: [snʲɪˈgurətɕkə]), είναι το όνομα ενός κοριτσιού το οποίο αποτελεί τον κεντρικό χαρακτήρα ρωσικών λαϊκών παραμυθιών, αλλά και σημαντικός χαρακτήρας της πρωτοχρονιάτικης μυθολογίας.

Ο Α.Ν. Αφανάσιεφ (А. Н. Афанасьев) μελέτησε παραμύθια με χαρακτήρα τη Σνεγκούροτσκα στο δεύτερο τόμο του βιβλίου του «Ποιητικές απόψεις των Σλάβων στη φύση».

Σε μια έκδοση αυτού του παραμυθιού, η Σνεγκούροτσκα είναι η κόρη της Άνοιξης και του Πάγου, η οποία επιθυμεί τη συντροφιά κοινών θνητών. Της αρέσει ένας βοσκός με το όνομα Λελ, αλλά η καρδιά της δε μπορεί να γνωρίσει την αγάπη. Η μητέρα της την λυπάται και της δίνει αυτή τη δυνατότητα, αλλά μόλις τον αγαπά, η καρδιά της ζεσταίνεται και λιώνει. Αυτή η έκδοση του παραμυθιού έγινε θεατρικό έργο από τον Αλεξάντρ Οστρόφσκι το 1873, με μουσική επένδυση από τον Τσαϊκόφσκι, χωρίς επιτυχία.

Το 1878 ο συνθέτης Λεόν Μίνκους (Léon Minkus) και ο συνθέτης μπαλέτου Μάριους Πετίπα σκηνοθέτησαν μια έκδοση της Σνεγκούροτσκα με τίτλο «Η Κόρη του Χιονιού» για το Αυτοκρατορικό Μπαλέτο του τσάρου. Η ιστορία προσαρμόστηκε σε όπερα από τον Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ με το όνομα «Η κόρη του χιονιού» το 1882 και γνώρισε τεράστια επιτυχία. Η Σνεγκούροτσκα εμφανίζεται ως ένα πανέμορφο, ξανθό κορίτσι ντυμένο με λευκά και μπλε ρούχα.

Αργότερα σε δυο ταινίες που γυρίστηκαν κατά την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης: μια ταινία κινουμένων σχεδίων του 1952, με μέρος της μουσικής του Ρίμσκι-Κορσάκοφ με το ίδιο όνομα και μια ταινία του 1969, υπό τη διεύθυνση του Παβέλ Καντοτσνίκοφ (Pavel Kadochnikov), με μουσική του Βλαδισλάβ Κλαντνίσκυ (Vladislav Kladnitsky).