Η ναυτική ιστορία (αλλά και μυθολογία) είναι γεμάτη από πλοία-φαντάσματα. Αρκετές περιπτώσεις έχουν εξακριβωθεί ιστορικά, κατά τις οποίες το πλήρωμα εκκένωσε το σκάφος ή πέθανε εν πλω και αυτό συνέχισε να κινείται για ικανό χρονικό διάστημα, μέχρι να ανακαλυφθεί από παραπλέοντα σκάφη, να προσαράξει σε κάποια ακτή ή απλά να βυθιστεί. Υπάρχουν όμως και άλλες που ανάγονται ξεκάθαρα στη σφαίρα του θρύλου και της δεισιδαιμονίας, με γνωστότερο παράδειγμα τον Ιπτάμενο Ολλανδό, για τον οποίο οι διηγήσεις ξεκίνησαν το 17ο αιώνα και έγιναν πολύ δημοφιλείς στο ευρύ κοινό κατά το 19ο, σε βαθμό που αρκετοί ναυτικοί ήταν σίγουροι ότι τον συνάντησαν σε κάποιο ταξίδι τους, ανάμεσά τους και ο Βρετανός μονάρχης Γεώργιος Ε΄ (είχε υπηρετήσει στο πολεμικό ναυτικό ως πρίγκιπας).
Τέλος, υπάρχουν περιπτώσεις, όπου είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μύθου, όπως η αγγλική ημιολία Τζένι που φέρεται να χάθηκε στο Πέρασμα Ντρέικ (νοτίως του Ακρωτηρίου Χορν) το 1823, για να ανακαλυφθεί στο Νότιο Ωκεανό δεκαεπτά χρόνια αργότερα, με τα πτώματα του πληρώματος παγωμένα. Ή αναφορές από το Μεσαίωνα και τους πρώτους αιώνες της σύγχρονης εποχής για πλοία-φαντάσματα, των οποίων το πλήρωμα είχε πεθάνει από κάποια ασθένεια και θα την μετέδιδαν σε όποιον τα συναντούσε - είτε είναι όλες πραγματικές είτε όχι, κάπως έτσι έφτασε στην Ιταλία ο φοβερός Μαύρος Θάνατος στα μέσα του 14ου αιώνα.
Το Νοέμβριο του 1872, το εμπορικό βριγαντίνο Μαίρη Σελέστ απέπλευσε από το Στάτεν Άιλαντ της Νέας Υόρκης με προορισμό την ιταλική πόλη Γένοβα. Το βράδυ της 4ης/5ης Δεκεμβρίου, εντοπίστηκε από άλλο πλοίο περίπου 600 μίλια δυτικά της Πορτογαλίας με νερά στα αμπάρια, παρέμενε όμως αξιόπλοο. Οι επιβαίνοντες (καπετάνιος, έξι άτομα κατώτερο πλήρωμα, η σύζυγος και η κόρη του καπετάνιου) ήταν άφαντοι, τα προσωπικά τους είδη και το εμπόρευμα άθικτο, όπως και προμήθειες έξι μηνών σε τρόφιμα και νερό.
