Πεζικό ονομάζεται το όπλο (οργάνωση) του στρατού που μάχεται πάντοτε πεζή, με εκηβόλα ή /και αγχέμαχα όπλα. Η οργάνωση,εκπαίδευση και αποστολή του είναι η κατοχή εδάφους, ως εκ τούτου είναι όπλο που έχει Πολεμική Σημαία.
Γενικά
Πολλοί ακόμα και σύγχρονοι στρατιωτικοί θεωρητικοί δεν κατατάσσουν το πεζικό όμοια με τα άλλα όπλα που έχουν συγκεκριμένο και θεμελιώδες μέσον κίνησης ή εξοπλισμό, π.χ. το πυροβόλο του πυροβολικού, ή ο ίππος του ιππικού, ή το άρμα μάχης των τεθωρακισμένων, ή το πολεμικό αεροσκάφος της πολεμικής αεροπορίας, ή το πολεμικό πλοίο του πολεμικού ναυτικού.
Έτσι αντίθετα από τα άλλα όπλα, ιδιαίτερα για το πεζικό θεμελιώδης βάση του είναι ο ίδιος ο στρατιώτης, ο άνθρωπος. Συνεπώς η αξία του οποιουδήποτε πεζικού εξαρτάται κατά το πλείστον από τον ίδιο το λαό από τον οποίο στρατολογείται και συγκροτείται.
Συγκεκριμένα, στο σημείο αυτό ο Γάλλος στρατηγός De Maud Huy σημείωνε στο σχετικό σύγγραμμά του "Πεζικό" ("Infanterie" 1911), κατά μετάφραση εποχής,:
«Μόνον οι λαοί οι έχοντες καλόν πεζικόν έχουσι μονίμους επιτυχίας. Οι αρχαίοι Έλληνες, λαός ελεύθερος, αγέρωχος, έχων συνείδησιν της υπεροχής του εν τω πολιτισμώ και θεωρών τους άλλους βαρβάρους είχον εξαίρετον πεζικόν, όπερ τοις διέσωσε την ελευθερίαν των και τοις έδωσε την κυριαρχίαν της Ασίας».Το πεζικό υπήρξε ανέκαθεν ένα από τα σπουδαία όπλα του στρατού και το αρχαιότερο. Σήμερα αποτελεί ένα από τα έξι όπλα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και όχι μόνο. Οι αξιωματικοί του όπλου αυτού χαρακτηρίζονται με το βαθμό τους ακολουθούμενου προς διάκριση με τον όρο "πεζικού", οι δε στρατιώτες ονομάζονται επίσημα με τον αρχαίο ελληνικό όρο "οπλίτες" και κοινώς "πεζικάριοι", ή "φαντάροι", και πολλοί μαζί "φανταρία", εκ του αντίστοιχου γαλλικού όρου.
