Ο όρος παραλία με σημασία επιθέτου (άλλοτε παραλιώτις, παραθάλασσα και πάραλος) καλείται κάθε επιφάνεια γης που βρέχεται από τη θάλασσα τουλάχιστον κατά μία πλευρά. Όμως δεν θα πρέπει έτσι να συγχέεται ο όρος τουλάχιστον επί ουσιαστικής έννοιας που εμφανίζει περιορισμό ως προς το ανάπτυγμα π.χ. παραλία Φαλήρου, προς τους όρους «παράλια» (Μικράς Ασίας), «παράλιος» (Αττική) ή πάραλος γη (Αφρικής) που σημαίνει μεγάλο ανάπτυγμα. Παρά ταύτα πολλές φορές συγχέεται ο όρος παραλία με συγγενείς όρους όπως ακτή, αιγιαλός και περιγιάλι (=μικρή αμμώδης ακτή, χωρίς κρηπιδώματα).
Το εύρος της ζώνης παραλίας, η οποία δεν είναι αποτέλεσμα φυσικού φαινομένου αλλά διοικητικής διαδικασίας, καθορίζεται κάθε φορά, σύμφωνα με την υφιστάμενη ελληνική νομοθεσία, από ειδική επιτροπή, καλούμενη "Επιτροπή καθορισμού αιγιαλού και παραλίας", στην οποία συμμετέχουν κατά τόπο αρμοδιότητα ο προϊστάμενος της Κτηματικής Υπηρεσίας του εκάστοτε νομού, ένας μηχανικός της Κτηματικής Υπηρεσίας με ειδικότητα τοπογράφου ή πολιτικού μηχανικού, ο αρμόδιος Λιμενάρχης, ο διευθυντής της Διεύθυνσης Πολεοδομίας της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης (πλέον του αρμόδιου Δήμου), και ο διευθυντής Χωροταξίας και Περιβάλλοντος της Αποκεντρωμένης Διοίκησης. Η ζώνη αυτή, εφόσον απαλλοτριωθεί, είναι κοινόχρηστη, ανήκει καθ΄ ολοκληρία στο κράτος (ελληνικό δημόσιο) και συμπεριλαμβάνεται στα δημόσια κτήματα, απαγορεύεται οποιαδήποτε ιδιοκτησία, εκτός αν προϋπήρχε της εφαρμογής του νόμου, είναι δε υπό την επίβλεψη της κατά Νομό Κτηματικής Υπηρεσίας. Το δε τμήμα αυτής που εμπίπτει σε χερσαίο χώρο λιμένος, ή σε ναυπηγοεπισκευαστική μονάδα ή σε χώρο άλλου ιδιαίτερου ναυτικού ενδιαφέροντος, εκτός ναυτικών βάσεων ή παράλιων στρατοπέδων, αστυνομεύεται αποκλειστικά από το Λιμενικό Σώμα. Τέλος όποιο τμήμα του τελευταίου αποτελεί "υποκείμενο χώρο" αστυνομεύεται από την οικεία τελωνειακή Αρχή.
