Παράδεισος στη κυριολεξία σημαίνει περιφραγμένος λειμώνας ή τόπος αναψυχής και διασκέδασης, που είναι κατάφυτος και γεμάτος με άγρια ή ελεύθερα ζώα.
Η λέξη φέρεται περισσότερο ασιατική (π.χ. στη ζενθική: Παιρίντεζα) και κατά πιθανότερη εκδοχή περσική ή κατ΄ άλλους αρχαία σημιτική και χαλδαϊκή. Στην ελληνική γλώσσα (γραφή) πρωτοαναφέρθηκε από τον Ξενοφώντα στη «Κύρου Ανάβαση» Α΄ 2, 7 και Β΄ 4, 14 , επίσης στα «Ελληνικά» Δ΄ 1, 15, και στην «Κύρου Παιδεία» Α΄ 3, 14 και και Η΄ 6, 12. Σε όλες τις περιπτώσεις αποδίδεται προς τους περιφραγμένους λειμώνες και κήπους αναψυχής του Μεγάλου Βασιλέως των Περσών.
Η λέξη αργότερα καθιερώθηκε στην ελληνική να χαρακτηρίζει κάθε περίφρακτο κήπο γενικά. Χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια και από τους Εβδομήκοντα (Ο΄) κατά τη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης από την εβραϊκή γλώσσα στην ελληνική προς χαρακτηρισμό του κήπου που δημιούργησε ο Θεός στην Εδέμ και τοποθέτησε σ΄ αυτόν τους Πρωτόπλαστους (Γένεση Β΄ 8).
