Το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας (λιθουανικά: Lietuvos Didžioji Kunigaikštystė, ρουθηνιανά: Великое князство Литовское) ήταν κράτος στην Ευρώπη από τον 13ο αιώνα μέχρι το 1795. Το κράτος ιδρύθηκε από τους Λιθουανούς, μια από τις πολυθεϊστικες φυλές της Βαλτικής. Το δουκάτο στη συνέχεια επεκτάθηκε και συμπεριέλαβε μεγάλες περιοχές που ανήκαν παλαιότερα στους Ρως του Κιέβου και άλλα σλαβικά φύλα, καλύπτοντας έκταση η οποία σήμερα περιλαμβάνει τη Λευκορωσία, τη Λιθουανία και τη Λετονία, καθώς και τμήματα της Εσθονίας, Πολωνίας, Ρωσίας και Ουκρανίας. Στη μέγιστη έκτασή του, ήταν το μεγαλύτερο κράτος της Ευρώπης.H ενοποίηση των Λιθουανικών εδαφών άρχισε στο τέλος του 12ου αιώνα. Ο Μιντάουγκας, ο πρώτος ηγέτης του μεγάλου δουκάτου, στέφθηκε Καθολικός Βασιλιάς της Λιθουανίας το 1253. Το παγανιστικό κράτος ήταν στόχος θρησκευτικών σταυροφοριών από τους Τεύτονες Ιππότες και το Τάγμα της Λιβονίας. Το πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό κράτος άρχισε να επεκτείνεται επί της βασιλείας του Γκεντιμίνας και του γιου του Αλγκίρντας. Ο διάδοχος του Αλγκίρντας, Βλαντισλάβ Β΄ Γιαγκέλο, υπέγραψε την ένωση του Κρέβο το 1386, με την οποία ήρθε η αλλαγή θρησκεύματος προς τον καθολικισμό και η ένωση των δυναστειών του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας και του στέμματος του βασιλείου της Πολωνίας.Η βασιλεία του Βιτάουτας του Μεγάλου σήμανε τη μέγιστη έκταση του δουκάτου και την ήττα των Τευτόνων στη μάχη του Γκρούνβαλντ το 1410, καθώς και την άνοδο των Λιθουανών αριστοκρατών. Μετά το θάνατο του Βιταούτας, οι σχέσεις ανάμεσα στη Λιθουανία και το Βασίλειο της Πολωνίας κλονίστηκαν. Η λιθουανική αριστοκρατία επιχείρησε να διασπάσει την ένωση, όμως οι ανεπιτυχείς πολέμοι με το Μεγάλο Δουκάτο της Μόσχας είχαν ως αποτέλεσμα τη διατήρηση της ένωσης.
