Η Λεγκνίτσα (πολωνικά: Legnica, γερμανικά: Liegnitz, σιλεσικά: Lignica, τσεχικά: Lehnice, λατινικά: Lignitium) είναι πόλη στη νοτιοδυτική Πολωνία, στο κεντρικό τμήμα της Κάτω Σιλεσίας, στον ποταμό Κατσάβα (αριστερός παραπόταμος του Όντερ) και στον Τσάρνα Βόντα. Μεταξύ 1ης Ιουνίου 1975 και 31 Δεκεμβρίου 1998, η Λεγκνίτσα ήταν η πρωτεύουσα του Βοεβοδάτου Λεγκνίτσα. Αυτή τη στιγμή είναι μέρος του Βοεβοδάτου Κάτω Σιλεσίας και είναι η έδρα του πόβιατ. Από το 1992 η πόλη είναι έδρα μιας Επισκοπής. Ο πληθυσμός της πόλης είναι 99.350 κάτοικοι (2019).
Η πόλη αναφέρθηκε για πρώτη φορά σε χρονικά που χρονολογούνται από το έτος 1004, αν και προηγούμενοι οικισμοί μπορούσαν να εντοπιστούν στον 7ο αιώνα. Το όνομα «Legnica» αναφέρθηκε το 1149 υπό τον Ύπατο Δούκα της Πολωνίας Μπολέσλαφ Δ΄ το Σγουρό. Η Λεγκνίτσα ήταν πιθανότατα η έδρα του Μπολέσλαφ και έγινε η κατοικία των Ύπατων Δούκων που κυβέρνησαν το Δουκάτο της Λεγκνίτσα από το 1248 έως το 1675. Η Λεγκνίτσα είναι μια πόλη στην οποία ο Οίκος των Πιαστ βασίλευσε το μεγαλύτερο διάστημα, για περίπου 700 χρόνια, από την εποχή του κυβερνήτη Μιέσκο Α΄ της Πολωνίας μετά τη δημιουργία του πολωνικού κράτους τον 10ο αιώνα, έως το 1675 και το θάνατο του τελευταίου δούκα, του Γεώργιου Γουλιέλμου της Λεγκνίτσα. Η Λεγκνίτσα είναι ένας από τους ιστορικούς χώρους ταφής των Πολωνών μονάρχων και συζύγων τους.
Η Λεγκνίτσα έγινε ξακουστή για τη σκληρή μάχη που πραγματοποιήθηκε στο Λεγκνίτσκιε Πόλε κοντά στην πόλη στις 9 Απριλίου 1241, κατά τη διάρκεια της πρώτης μογγολικής εισβολής στην Πολωνία. Ο χριστιανικός συνασπισμός υπό την ηγεσία του Πολωνού Δούκα Ερρίκου Β΄ του Ευσεβούς, με την υποστήριξη ευγενών, ιπποτών και μισθοφόρων, ηττήθηκε αποφασιστικά από τους Μογγόλους. Αυτό, ωστόσο, ήταν ένα σημείο καμπής στον πόλεμο, καθώς οι Μογγόλοι, αφού σκότωσαν τον Ερρίκο Β΄, σταμάτησαν την προέλαση τους στην Ευρώπη και υποχώρησαν στην Ουγγαρία μέσω της Μοραβίας.
Κατά τη διάρκεια του Υψηλού Μεσαίωνα, η Λεγκνίτσα ήταν μια από τις πιο σημαντικές πόλεις της Κεντρικής Ευρώπης. Η πόλη άρχισε να αναπτύσσεται ραγδαία μετά την ξαφνική ανακάλυψη χρυσού στον ποταμό Κατσάβα μεταξύ της Λεγκνίτσα και της πόλης Ζουοτορίγια. Το 1675 ενσωματώθηκε στο Βασίλειο της Βοημίας, υπό την διακυβέρνηση του Οίκου των Αψβούργων. Το 1742 η πόλη προσαρτήθηκε από το Βασίλειο της Πρωσίας μετά τη νίκη του Βασιλιά Φρειδερίκου Β΄ της Πρωσίας κατά της Αυστρίας στον Πόλεμο της Αυστριακής Διαδοχής. Στη συνέχεια, ήταν μέρος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας από το 1871, και αργότερα της Δημοκρατία της Βαϊμάρης και της Ναζιστικής Γερμανίας μέχρι το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το μεγαλύτερο μέρος της Κάτω Σιλεσίας ανατολικά του Νάισσε (Νίσα), μεταφέρθηκε στην Πολωνία υπό τις συνοριακές αλλαγές που γνωστοποιήθηκαν στη Διάσκεψη του Πότσδαμ το 1945, όταν χορηγήθηκαν στην Πολωνία οι Ανακτημένες Περιοχές.
Η Λεγκνίτσα είναι ένα οικονομικό, πολιτιστικό και ακαδημαϊκό κέντρο στην Κάτω Σιλεσία, μαζί με το Βρότσουαφ. Η πόλη φημίζεται για την ποικίλη αρχιτεκτονική της, που εκτείνεται από τις αρχές του Μεσαίωνα έως τη σύγχρονη περίοδο και τη διατηρημένη παλιά πόλη με το κάστρο των Πιαστ, ένα από τα μεγαλύτερα στην Πολωνία. Σύμφωνα με την κατάταξη άμεσων ξένων επενδύσεων από το 2016, η Λεγκνίτσα είναι μια από τις πιο προοδευτικές πόλεις υψηλού εισοδήματος στην περιοχή της Σιλεσίας.
