Η σλάσερ ταινία (slasher films) είναι υποείδος των ταινιών τρόμου, όπου συνήθως εμπλέκεται ένας βίαιος ψυχοπαθής, ο οποίος παραμονεύει και δολοφονεί αρκετούς ανθρώπους, συνήθως με κοφτερά εργαλεία. Αν και ο όρος "σλάσερ" μερικές φορές χρησιμοποιείται ανεπίσημα ως γενικός όρος για κάθε ταινία τρόμου, η οποία εμπεριέχει φόνο, οι αναλυτές του είδους αναφέρουν μια καθιερωμένη σειρά χαρακτηριστικών που θέτουν αυτές τις ταινίες εκτός από άλλες υποκατηγορίες τρόμου, όπως οι σπλάτερ ταινίες και οι ταινίες ψυχολογικού τρόμου.Μερικοί κριτικοί αναφέρουν το βρετανικό ψυχολογικό θρίλερ Peeping Tom (Ο Ηδονοβλεψίας, 1960) του Μάικλ Πάουελ, και του Άλφρεντ Χίτσκοκ το Psycho (Ψυχώ, 1960), ως τις πρώιμες σημαίνουσες "σλάσερ" ταινίες, και οι περισσότεροι συμφωνούν στο ότι η κορύφωση αυτού του είδους υπήρξε στις αμερικανικές ταινίες, που κυκλοφόρησαν κατά τη δεκαετία του 1970 και του 1980. Στις κλασικές σλάσερ ταινίες εμπεριέχονται The Texas Chain Saw Massacre (Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι, 1974) του Τόμπι Χούπερ, Halloween (Η Νύχτα με τις Μάσκες, 1978) του Τζον Κάρπεντερ, Friday the 13th (Παρασκευή και 13, 1980) των Σον Σ. Κάνινγκχαμ και Βίκτορ Μίλερ, A Nightmare on Elm Street (Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες, 1984) του Γουές Κρέιβεν, και Child's Play (Η Κούκλα του Σατανά, 1988) των Ντον Μαντσίνι και Τομ Χόλαντ. Η σατιρική ταινία του Γουές Κρέιβεν Scream (1996) ξαναζωντάνεψε το δημόσιο ενδιαφέρον για το είδος, και αρκετές από τις αυθεντικές σλάσερ ταινίες επαναφέρθηκαν και έγιναν ριμέικ στα επόμενα χρόνια μετά την κυκλοφορία του Scream.
Ορισμός
Στο βιβλίο της Games of Terror: Halloween, Friday the 13th and the Films of the Stalker Cycle, η Βέρα Ντίκα διατυπώνει τη θεωρία ότι οι σλάσερ ταινίες ακολουθούν πιστά ένα συγκεκριμένο μοτίβο: πάντα υπάρχει ένα παρελθοντικό συμβάν στο οποίο η κοινωνία της ταινίας, συχνά έφηβοι χαρακτήρες, διαπράττουν μια άδικη πράξη, ή η οποία προκαλεί σοβαρό τραύμα στο δολοφόνο. Η πλοκή περιλαμβάνει αντιτιθέμενους στόχους του δολοφόνου και του ήρωα ή της ηρωίδας. Συχνά, η ταινία ξεκινά με μία ανάμνηση ή επέτειο του παρελθοντικού συμβάντος που επαναδραστηριοποιεί ή εμπνέει εκ νέου το δολοφόνο. Συχνά το θύμα επιβιώνει, αλλά παθαίνει πλήγμα κατά κάποιο τρόπο από την εμπειρία του ή της με το δολοφόνο. Η Ντίκα επίσης πιστεύει ότι η έφεση του είδους έχει ρίζες στα συναισθήματα του κοινού για κάθαρση, αναψυχή και εκτοπισμού, που σχετίζεται με τη σεξουαλική ευχαρίστηση.
Συχνές αλληγορίες
Μια συχνή αλληγορία που περιλαμβάνουν οι σλάσερ ταινίες είναι αυτή του χαρακτήρα της τελευταίας κοπέλας (final girl).
