Η Γαλλική Επανάσταση του 1830, επίσης γνωστή ως η Ιουλιανή Επανάσταση, Δεύτερη Γαλλική Επανάσταση ή Trois Glorieuses στα γαλλικά, έφερε την ανατροπή του βασιλιά Καρόλου Ι΄, του Γάλλου Βουρβόνου μονάρχη, και την άνοδο του ξαδέλφου του Λουδοβίκου-Φιλίππου, Δούκα της Ορλεάνης, ο οποίος με τη σειρά του θα ανατρεπόταν, μετά από 18 επισφαλή χρόνια στο θρόνο. Σηματοδότησε την στροφή από μία συνταγματική μοναρχία, την Παλινόρθωση των Βουρβόνων, σε μια άλλη, την Ιουλιανή Μοναρχία, τη μετάβαση της εξουσίας από τον Οίκο των Βουρβόνων σε ένα παρακλάδι του, τον Οίκο της Ορλεάνης, και την αντικατάσταση της αρχής της κληρονομικής εξουσίας από τη λαϊκή κυριαρχία. Οι υποστηρικτές των Βουρβόνων ονομάζονταν Νομιμόφρονες, και οι υποστηρικτές του Λουδοβίκου-Φιλίππου Ορλεανιστές.
Ιστορικό
Στις 16 Σεπτεμβρίου 1824, ο Κάρολος Ι΄ ανέβηκε στο θρόνο της Γαλλίας. Ήταν ο νεότερος αδελφός του Λουδοβίκου ΙΗ΄, ο οποίος, μετά την ήττα του Ναπολέοντα, και με συμφωνία των Συμμαχικών Δυνάμεων είχε εγκατασταθεί ως Βασιλιάς της Γαλλίας. Το γεγονός ότι τόσο ο Λουδοβίκος όσο και Κάρολος κυβερνούσαν με βάση το κληρονομικό δικαίωμα και όχι τη λαϊκή συναίνεση ήταν η πρώτη από τις δύο αφορμές για τις Les Trois Glorieuses, τις «Τρεις ένδοξες μέρες" της Ιουλιανής Επανάστασης.
Μετά την παραίτηση του Ναπολέοντα το 1814, η ηπειρωτική Ευρώπη, και ιδίως η Γαλλία, ήταν σε κατάσταση αταξίας. Το Συνέδριο της Βιέννης συγκλήθηκε για να αναδιατυπώσει τον πολιτικό χάρτη της ηπείρου. Αν και υπήρχαν πολλές ευρωπαϊκές χώρες που συμμετείχαν στο συνέδριο, υπήρχαν τέσσερις μεγάλες δυνάμεις που έλεγχαν τη διαδικασία λήψης αποφάσεων: το Ηνωμένο Βασίλειο, εκπροσωπούμενο από τον Υπουργό Εξωτερικών Υποκόμη Κάσλρη, η Αυστρία, εκπροσωπούμενη από τον επικεφαλής υπουργό (και πρόεδρο του συνεδρίου) Κλέμενς φον Μέττερνιχ, η Ρωσία, εκπροσωπούμενη από τον αυτοκράτορα Αλέξανδρο Α΄, και η Πρωσία, εκπροσωπούμενη από τον βασιλιά Φρειδερίκο Γουλιέλμο Γ΄. Ένα άλλο πολύ ισχυρό πρόσωπο στο συνέδριο ήταν ο Σαρλ-Μωρίς ντε Ταλλεϋράν, ένας Γάλλος διπλωμάτης του Ναπολέοντα.
