Οι εικαστικές τέχνες είναι οι μορφές τέχνης, όπως η κεραμική, το σχέδιο, η ζωγραφική, η γλυπτική, η χαρακτική, ο σχεδιασμός, οι δεξιοτεχνίες, η φωτογραφία, η λήψη βίντεο, η κινηματογράφηση, η αρχιτεκτονική, η τυπογραφία και τα κόμικς. Πολλοί καλλιτεχνικοί τομείς (οι ερμηνευτικές τέχνες, οι εννοιολογικές τέχνες, οι υφαντικές τέχνες) περιλαμβάνουν πτυχές των εικαστικών τεχνών καθώς και άλλων τεχνών. Στις εικαστικές τέχνες περιλαμβάνονται επίσης οι εφαρμοσμένες τέχνες όπως ο βιομηχανικός σχεδιασμός, η γραφιστική, το σχέδιο μόδας, η διακόσμηση εσωτερικών χώρων και ο σχεδιασμός διακοσμητικών αντικειμένων.Η τρέχουσα χρήση του όρου «εικαστικές τέχνες» περιλαμβάνει τις καλές τέχνες καθώς και τις εφαρμοσμένες, διακοσμητικές τέχνες και δεξιοτεχνίες, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Πριν από το Κίνημα Τέχνες και Χειροτεχνίες στη Βρετανία και αλλού στο γύρισμα του 20ου αιώνα, ο όρος "καλλιτέχνης" ήταν συχνά περιορισμένος σε ένα πρόσωπο που ασχολείται με καλές τέχνες (όπως ζωγραφική, γλυπτική ή χαρακτική) και όχι με χειροτεχνίες, εργοτεχνίες, ή μέσα εφαρμοσμένων τεχνών. Η διάκριση είχε τονιστεί από καλλιτέχνες του Κινήματος, που εκτίμησαν τις λαϊκές μορφές τέχνης όσο και τις ανώτερες μορφές τέχνης. Οι σχολές τεχνών διέκριναν τις καλές τέχνες από τις εργοτεχνίες, με βάση το ότι ο τεχνίτης δεν μπορεί να θεωρηθεί δραστηριοποιούμενος με τέχνες.
Η τάση να ευνοείται η ζωγραφική, και σε μικρότερο βαθμό η γλυπτική, υπεράνω των άλλων τεχνών ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα της Δυτικής τέχνης, καθώς και της Ανατολικής Ασιατικής τέχνης. Και στις δύο περιοχές η ζωγραφική έχει θεωρηθεί ότι βασίζεται ως επί το πλείστον στη φαντασία του καλλιτέχνη, και είναι η πιο απομακρυσμένη από τις χειρωνακτικές εργασίες – στην Κινεζική ζωγραφική εκτιμήθηκαν περισσότερο τα στυλ των "λόγιων ζωγράφων", που τουλάχιστον θεωρητικά εφαρμόστηκαν από ευγενείς ερασιτέχνες. Η Δυτική ιεραρχία των ειδών έδειξε παρόμοιες συμπεριφορές.
