Η γερμανική γλώσσα (deutsche Sprache) ανήκει στην ομάδα των δυτικών γερμανικών γλωσσών που περιλαμβάνει επίσης τα Αγγλικά, τα Ολλανδικά και τα Αφρικάανς.Ανά τον κόσμο το Γερμανικά ομιλούνται περίπου από 105 εκατομμύρια ομιλητές ως μητρική γλώσσα και επίσης σχεδόν από 80 εκατομμύρια ομιλητές ως μη μητρική γλώσσα. Η επίσημη γερμανική γλώσσα διδάσκεται ευρέως στα σχολεία, τα πανεπιστήμια και στα Ινστιτούτα Γκαίτε σε όλον τον κόσμο. Ακόμη πολύ συχνή είναι η χρήση σύνθετων λέξεων.
Γεωγραφική εξάπλωση
Η Γερμανική γλώσσα είναι η κύρια γλώσσα 82 εκατομμυρίων ανθρώπων στην Γερμανία και 8 εκατομμυρίων στην Αυστρία αλλά και στα δύο τρίτα της Ελβετίας. Συνολικά υπάρχουν 96,389,702 σε όλον τον κόσμο [1]
Είναι, κατά πληθυσμό, η δεύτερη ομιλούμενη μετά τα Ρωσικά (150 εκατομμύρια ομιλητές στην Ευρώπη) και η τρίτη διδασκόμενη γλώσσα (στην Ευρώπη) μετά τα Αγγλικά και τα Γαλλικά. Τέλος, είναι μία από τις επίσημες γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Χώρες και περιοχές που ομιλείται η Γερμανική είναι:
Στις περιπτώσεις που η γερμανική είναι επίσημη γλώσσα σε μια περιοχή αυτή σημειώνεται με έντονα γράμματα
Στην Ευρώπη:
Εκτός της Ευρώπης:
Ιστορικό υπόβαθρο
Η γερμανική (ή τευτονική) διακρίνεται στις επιμέρους γλώσσες και αντίστοιχες περιόδους τους:
1) Γοτθική: Είναι η γλώσσα των Γότθων, Βησιγότθων και Οστρογότθων, γνωστή επίσης ως ανατολική γερμανική, η οποία διατηρήθηκε σε ευρεία χρήση μέχρι τον 6ο αιώνα μ.Χ. Παλαιότερο μνημείο στη γλώσσα αυτή είναι ένα μακροσκελές απόσπασμα από μετάφραση της Καινής Διαθήκης του 4ου αιώνα μ.Χ., έργο του περίφημου επισκόπου Ουλφίλα (Wulfila-Βουλφίλα). Η γοτθική, ως ζωντανή γλώσσα, μιλιόταν μέχρι τον 16ο αιώνα από τους γοτθικής καταγωγής κατοίκους της Κριμαίας.
2) Βόρεια Γερμανική: Η γλώσσα αυτή περιλαμβάνει τα γλωσσικά ιδιώματα της δανικής, σουηδικής, νορβηγικής και ισλανδικής, δηλαδή τις σκανδιναβικές γλώσσες. Η σουηδική γλώσσα είναι από γλωσσολογική άποψης ιδιαιτέρως χρήσιμη, μιας και έχει διατηρήσει αρκετά στοιχεία της αρχαίας Βόρειας Γερμανικής γλώσσας. Η ισλανδική είναι η γλώσσα από την οποία έχουμε τα παλαιότερα μνημεία, γνωστά ως Edda, του 9ου αιώνα μ.Χ. Τα Edda είναι κείμενα λαογραφικού περιεχομένου με πληροφορίες για μύθους, παραδόσεις και έθιμα, τα οποία παρέχουν, λόγω της παλαιότητάς τους, χρήσιμο υλικό σε εθνολόγους και γλωσσολόγους ερευνητές, που καταπιάνονται με την σύνθεση της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας γλωσσών.
