Οι φαρμακολογικές αλληλεπιδράσεις μπορεί να έχουν τα ακόλουθα γενικά αποτελέσματα:
συνεργιστική - αυξημένη επίδραση μίας ουσίας - σε τέτοιες περιπτώσεις είναι απαραίτητο να μειωθεί η θεραπευτική δόση του δεύτερου φαρμάκου. μερικές φορές μια τέτοια αλληλεπίδραση είναι επιθυμητή, π.χ. στην περίπτωση της αναλγητικής δραστηριότητας, όταν η ταυτόχρονη χρήση παρακεταμόλης και κωδεΐνης αυξάνει την αναλγητική δράση της κωδεΐνης (και αυτό επιτρέπει τη χρήση χαμηλότερων δόσεων κωδεΐνης, η οποία έχει εθιστικό δυναμικό και μπορεί να προκαλέσει, μεταξύ άλλων, δυσκοιλιότητα)
ανταγωνιστική - η επίδραση της φαρμακευτικής ουσίας είναι χαμηλότερη από το αναμενόμενο. Αυτός ο συνδυασμός συνήθως δεν έχει θεραπευτική αιτιολογία και μπορεί να είναι επιβλαβής (π.χ. μείωση της αντιπηκτικής δράσης της βαρφαρίνης με ταυτόχρονη χορήγηση βιταμίνης Κ και τον κίνδυνο θρόμβων / εμβολών)
ένα νέο αποτέλεσμα - το οποίο δεν δημιουργείται όταν οι φαρμακευτικές ουσίες χορηγούνται ξεχωριστά. Αυτό είναι συχνά αυξημένος κίνδυνος ανεπιθύμητων ενεργειών (π.χ. αντίδραση δισουλφιράμης μετά τη συνδυασμένη χρήση ενός από του στόματος αντιδιαβητικού φαρμάκου χλωροπροπαμίδη και ενός ποτού που περιέχει αιθυλική αλκοόλη) Ένα ξεχωριστό ζήτημα είναι η επίδραση της παρουσίας της φαρμακευτικής ουσίας στα σωματικά υγρά στα αποτελέσματα εργαστηριακών δοκιμών, η οποία ονομάζεται αναλυτική παρέμβαση.
Οι αλληλεπιδράσεις φαρμάκων είναι συνήθως ήπιες και εξαρτώνται από τη χημική σύνθεση, τη σύνθεση και τον χρόνο και τον τόπο χορήγησης του φαρμάκου. Η πιθανότητα φαρμακολογικής αλληλεπίδρασης αυξάνεται εκθετικά με το επόμενο φάρμακο που παίρνετε. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους ηλικιωμένους, οι οποίοι συχνά λαμβάνουν τρία έως εννέα (ή περισσότερα) φάρμακα.
