Η Ένωση του Λούμπλιν (πολωνικά: unia lubelska, λιθουανικά: Liublino unija) υπογράφηκε την 1η Ιουλίου 1569 στο Λούμπλιν, Πολωνία, και δημιούργησε την Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία. Αντικατέστησε μια προσωπική ένωση του Στέμματος του Βασιλείου της Πολωνίας και του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας με μια πραγματική ένωση και εκλογική μοναρχία, καθώς ο Σιγισμούνδος Β' έμεινε άτεκνος μετά από τρεις γάμους. Επιπλέον, εγκαταλείφθηκε η αυτονομία της Βασιλικής Πρωσίας. Το δουκάτο της Λιβονίας, συνδεδεμένο στη Λιθουανία με την ένωση του Γκρόντο (1566), έγινε συγκυρίαρχο στη Κοινοπολιτεία.Ηγεμόνας της Κοινοπολιτείας ήταν ένας εκλεγμένος μονάρχης, ο οποίος διατελούσε τα καθήκοντα του βασιλιά της Πολωνίας και του μεγάλου δούκα της Λιθουανίας, και κυβερνητικό σώμα ήταν κοινή γερουσία και κοινοβούλιο (το Σέιμ). Η ένωση ήταν επαναστατικό στάδιο στην συμμαχία Πολωνίας και Λιθουανίας, ένωση την οποία επέβαλε η δύσκολη θέση της Λιθουανίας στους πολέμους με τη Ρωσία.
Υπόβαθρο
Η ένωση του Λούμπλιν ήταν η τελευταία από μια σειρά συνθηκών από τα τέλη του 14ου αιώνα, με πρώτη την ένωση του Κρέβο το 1385, οι οποίες κατοχύρωναν την συμμαχία Πολωνίας και Λιθουανίας. Πριν την υπογραφή της συμφωνίας υπήρχαν παρατεταμένες συζητήσεις, καθώς οι Λιθουανοί ευγενείς φοβόντουσαν ότι θα χάσουν την εξουσία τους, καθώς με την ένωση θα ήταν νομικά ίσοι με την πολυάριθμοι πολωνική αριστοκρατία. Όμως, η Λιθουανία βρισκόταν σε δυσχερή θέση λόγω των πολέμων με τη Μοσχοβία και στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα αντιμετώπιζε την απειλή της πλήρους ήττας στον λιβονικό πόλεμο και προσάρτησή του στη Ρωσία. Από την άλλη, η πολωνική αριστοκρατία ήταν διστακτική να βοηθήσει τη Λιθουανία χωρίς να λάβει κάτι σε αντάλλαγμα. Όμως, η πολωνική και λιθουανική ελίτ ενδυνάμωσαν του δεσμούς τους και οργάνωσαν κοινές στρατιωτικές επιχειρήσεις τη δεκαετία του 1560.
