złomek - puzzle online
Puzzle online złomek
Kawałek fortepianu lub utwór na fortepian (niemiecki: Klavierstück, wymawiane [klaviːɐ̯ʃtʏk]; francuski: morceau [lub] pièce pour (le) piano, wymawiane [mɔʁso puʁ l pjano]) to utwór muzyczny na fortepian. Jest to ogólna nazwa każdej kompozycji na instrument, ale w przypadku wielkich liter (Piano Piece, Piece for Piano) nazwa ta jest używana do wskazania (zazwyczaj) jednokierunkowej kompozycji na fortepian solo, która nie ma bardziej szczegółowej nazwy ( takie jak Sonatina, Allegro de concert lub Le Bananier), na przykład:
Sechs Klavierstücke Johannesa Brahmsa (Sześć sztuk fortepianowych) op. 118
Drei Klavierstücke Arnolda Schönberga (trzy fortepianowe utwory)
Karlheinz Stockhausen's Klavierstücke
Ponieważ niemieckie słowo Klavier może wskazywać inne instrumenty klawiszowe oprócz fortepianu, nie wszystkie Klavierstücke są skomponowane na fortepian ; na przykład utwory zawarte w Klavierbüchlein für Wilhelm Friedemann Bach są raczej traktowane jako utwory na klawiaturze niż utwory fortepianowe.
W 1768 roku Carl Philipp Emanuel Bach opublikował swój Kurze und leichte Klavierstücke, Wq 113. W tym przypadku każdy z 11 utworów zawartych w tomie ma osobny tytuł (Allegro, Arioso, Fantasia itp.). W przypadku utworów Mozarta Klavierstück może odwoływać się do pośmiertnie opublikowanych utworów bez określonego tytułu (np. Klavierstück w F, K. 33b), lub, jak w Neue Mozart-Ausgabe, do różnych kompozycji jednokierunkowych na fortepian solo lub inny instrument klawiszowy.
Fünf Klavierstücke Schuberta ukazały się w 1843 roku, 15 lat po śmierci kompozytora: pierwsze dwie części tego zestawu należą do tej samej najwyraźniej niedokończonej sonaty fortepianowej (D 459), trzy ostatnie (D 459A) mogły być pomyślane jako niezależne utwory fortepianowe, choć spekuluje się, w jaki sposób można je pogrupować w sonaty wielozadaniowe w połączeniu z różnymi utworami fortepianowymi Schuberta. Kolejny zestaw trzech utworów fortepianowych Schuberta znany jest również jako jego trzy ostatnie Impromptus.
Od połowy XX wieku można stosować instrumenty pomocnicze, taśmy lub elektronikę na żywo bez zmiany podstawowej idei utworu fortepianowego solo, na przykład Klavierstück XVI Stockhausena.
Istnieją również utwory multi-ruchowe zatytułowane w liczbie pojedynczej, jak na przykład Klavierstück Michaela Gielena w sieben Sätzen "recycling der glocken" (Piano Piece in Seven Movements "Recycling of Bells") na przygotowany fortepian, dzwonki i taśmę.