Er is één prachtige scène in de Titanic van James Cameron die perfect rijmt met Alice in Wonderland. Het drukt een beschamend gevoel van stagnatie en innerlijke angst uit. Bij het ontbijt zit Rose met haar moeder aan tafel terwijl ze haar verklede eersteklas vrienden vertelt over de bruiloft van haar dochter. Over het versturen van uitnodigingen, over naar de universiteit gaan om een echtgenoot te zoeken - en Rose deed dat ook! - over het zoeken naar een trouwjurk, over het banket en het menu. Rose zit beleefd in de volgende stoel, maar haar gedachten rennen ergens weg. Hij kijkt naar de andere tafels, en naar een daarvan ziet hij een aangeleerde manieren, een paarjarig meisje (buig je vinger achterover terwijl je uit een kopje drinkt, vouw je schort zo open, ga rechtop zitten als je zit). Ze ziet zichzelf van jaren geleden. Dan breekt er iets in Rose. Realiseert zich dat hij sinds zijn geboorte in een kooi heeft geleefd. Nu begint ze te stikken. Rose weet al dat ze nooit in deze wereld heeft gepast.