Bovengrondse hoogspanningslijnen vormen het merendeel van de transmissielijnen (kabellijnen vormen nog steeds een minderheid). De manier waarop de lijn door uitgestrekte gebieden loopt, stelt ze bloot aan tal van klimatologische factoren (rijp, hitte), topografische en omgevingsfactoren waarmee rekening moet worden gehouden bij het ontwerp, de constructie en de exploitatie van bovengrondse lijnen.
In bovenleidingen is de isolatie atmosferische lucht. De basiselementen van de lijn zijn:
poolaarde De draad die tussen twee kolommen hangt, heeft de vorm van een kettingcurve.
Bovenliggende lijncategorieën
Afhankelijk van het belang van de lijn, en dus de noodzaak van een zorgvuldiger gebruik, worden bovenleidingen in categorieën onderverdeeld:
Categorie I - lijnen met een nominale spanning van 220 kV en hoger;
Categorie II - lijnen met een nominale spanning hoger dan 1 kV niet inbegrepen in categorie I;
Categorie III - lijnen met een nominale spanning van 1 kV en lager.
Bovenlijnmarkering
Methoden voor het markeren van bovengrondse lijnen zijn niet gestandaardiseerd en moeten worden bepaald door de installatie die de lijnen bedient. Een van de vele gebruikte methoden is het markeren van objecten met nummers (bijv. Lijn 320), evenals het markeren van de namen van de steden of stations waartussen de lijn werd gebouwd (bijv. De 220 kV Mory-Rożki-lijn).
