Keizersnede, of sectio caesarea in het Latijn, is de manier van bevallen waarbij de moeder operatief via de buikwand (dus niet via de natuurlijke weg; de vagina) van haar kind(eren) wordt verlost.
Redenen voor een keizersnede
Soms heeft de indicatie (reden) voor een keizersnede vooral met de moeder te maken, bijvoorbeeld als de moeder een abnormale anatomie van het kleine bekken heeft zodat er geen ruimte is om het kind door te laten. Soms is het kind in acuut ernstig gevaar (foetale nood) bij bijvoorbeeld een placentaloslating of een uitgezakte navelstreng. De keizersnede is dan de enige kans om het kind te redden. Minder zwaarwegende redenen kunnen b.v. zijn:
mislukte kunstverlossing (vacuümextractie of tangverlossing);
meerdere keizersnedes, waardoor de baarmoeder door het al bestaande litteken verzwakt is, een enkele eerdere keizersnede is in principe geen indicatie voor een nieuwe keizersnede;
wanverhouding, een relatieve disproportie tussen de grootte van het baringskanaal en die van het kind;
infectie van het baringskanaal met een voor het kind gevaarlijk virus (HIV);
stuitligging van de baby, of een andere ongunstige ligging die bij natuurlijke geboorte een verhoogd risico meebrengt of deze onmogelijk maakt;
meerlingzwangerschappen met ongunstige ligging;
een totaal perineumruptuur bij een eerdere geboorte, waarna een slechte wondgenezing of fecale incontinentie waarvoor uitgebreide chirurgie nodig was.In ieder geval moet weer de afweging gemaakt worden of een vaginale bevalling mogelijk dan wel wenselijk is; het "primair een vaginale bevalling, tenzij" principe.
In ervaren handen is een keizersnede veilig en valt in de bovenstaande indicaties een keizersnede te prevaleren. In veel landen bestaat de neiging veel sneller tot een keizersnede te besluiten; in de VS hier en daar zelfs al tientallen procenten. In Nederland ca. 1 op 15-20 geboorten en stijgend.
