Immaterieel cultureel erfgoed omvat de praktijken, representaties, uitdrukkingen, kennis en vaardigheden die gemeenschappen erkennen als onderdeel van hun cultureel erfgoed. het belang ervan wordt op wereldschaal (Unesco), en op het niveau van de nationale en gewestelijke overheid erkend. Daarnaast zijn er veel particuliere erfgoedverenigingen of heemkringen, meestal op regionale en lokale schaal, die zich inzetten voor immaterieel erfgoed.
De UNESCO-Conventie voor het borgen van immaterieel cultureel erfgoed
Het nationaal beleid voor immaterieel erfgoed is vaak gebaseerd op de UNESCO-'Conventie voor het borgen van immaterieel cultureel erfgoed’ uit 2003. De Conventie kwam er als aanvulling op de ‘Conventie voor de bescherming van het cultureel en natuurlijk werelderfgoed’ (1972), met de welgekende Werelderfgoedlijst. Deze conventie gaat over monumenten en landschappen met bijzondere waarde of die bedreigd zijn. UNESCO erkent met de Conventie uit 2003 dat ook niet-tastbare gebruiken erfgoed zijn. en dat deze ook waardevol zijn omdat ze uiting geven aan een culturele identiteit en diversiteit.
